کنیا وقله معروفش(قله کنیا)

کنیا وقله معروفش(قله کنیا)

پایتخت: نایروبی
 زبان رسمی: ‌سواحلی (رسمی) ، انگلیسی ، کیکویو (21%) ، لوهیا (14%) ، لوئو (11%) ، کامبا (11%) .
نوع حکومت: جمهوری
 واحد پول: شیلینگ کنیا(Kenuan shilling)...
 

مذهب: کاتولیک رومی (27%) ، کلیساهای مختلف پروتستان (19%) ، آنیمیست (19%) ، اسلام سنی (6%)
امید طول عمر: 56سال
 رشد سالانه جمعیت: 1.14%درصد (July 2004 est.)
جمعیت: 32.021.856نفر (July 2004 est.)

جغرافیای کشور کنیا
شیبهای تند دره ریفت ارتفاعات مرکز کنیا را که از شمال تا جنوب امتداد دارد تقسیم می کند . فلاتها در غرب تا دریاچه ویکتوریا و در شرق تا زمینهای پست ساحلی گسترده است .  رودهای مهم : تانا ، آمبا ، آتی .  بلندترین نقطه : قله‌ی کنیا ، 5199 متر .  آب و هوا‌: مناطق ساحلی آب و هوای مرطوب داغ و استوایی دارد . در ارتفاعات – که خنک تر است – میزان بارندگی بالاست . شمال کشور کم آب و بسیار داغ است .
شهرهای مهم: مومباسا, کیسومو, ناکورو
مساحت: 582.650 کیلومتر مربع
خط ساحلی: 536کیلومتر
مختصات جغرافیایی: 1 درجه شمالی و 38 درجه شرقی

حکومت
رئیس جمهور و 188 عضو مجمع ملی 202 نفره ، هر پنج سال با رأی تمامی افراد بالغ انتخاب می شوند. 14 عضو دیگر مجمع ملی ، معاون رئیس جمهور و وزرای کابینه را رئیس جمهور انتصاب می کند .  احزاب عمده سیاسی عبارتند از : • حزب اتحاد ملی افریقایی کنیا (KANU ؛ تنها حزب قانونی سابق) • مجمع احیای دموکراسی کنیا • مجمع احیای دموکراسی آسیلی • حزب دموکرات .
عضویت: سازمان ملل متحد ، سازمان وحدت افریقا ، جامعه‌ی کشورهای مشترک المنافع

تاریخ معاصر
در 1895 ، بریتانیا با توسل به زور مردم این منطقه را تحت حکومت خود در آورد و «تحت الحمایه‌ی شرق افریقا» را به وجود آورد که در 1920 تبدیل به مستعمره‌ی کنیا شد . اسکان سفید پوستان در ارتفاعات باعث انزجار شدید افریقاییها – به ویژه کیکویو – هایی شد که زمین شان غصب شده بود . تبعیض نژادی و تعدی به آداب و رسوم افریقایی نیز ایجاد نارضایتی کرد . در دهه‌ی 1920 ، جنبش های سیاهپوستان معترض ظهور یافت ، و پس از جنگ جهانی دوم به شکل ملی گرایی در آمد . از دهه‌ی 1920 ، رهبر سیاهپوستان معترض جومو کنیاتا (حدود 1893 تا 1978) بود ، که در 1947 اولین رئیس اتحادیه‌ی افریقایی کنیا شد . وقتی قیام مسلحانه گروه مائو مائو – که عمدتاً متشکل از مردم کیکویو بود – در گرفت (1952 تا 1956) ، کنیاتا را مسؤول شناختند و بر اساس شواهد مشکوک به زندان انداختند (1953 تا 1961) . بریتانیاییها پس از سرکوب خونین قیام مائو مائو ، با کنیاتا و دیگر ملی گرایان افریقایی وارد مذاکره شدند . استقلال ، تحت حاکمیت حزب کانو ، در 1963 به دست آمد . کنیا تا با میانه روی در رهبری و اتخاذ سیاستهای سرمایه داری پشتیبانی بریتانیا و قدر دانی سفید پوستان مقیم را کسب کرد . دانیل آراپ موی ، جانشین کنیاتا ، سیاستهای او را دنبال کرد ، ولی به دنبال کودتای نظامی نافرجامی در 1982 محدودیتهای بسیاری بر فعالیت سیاسی اعمال شد . مبارزه برای پایان دادن به حکومت تک حزبی شامل تظاهرات خشونت آمیز در 1990 بود . انتخابات چند حزبی در 1993 برگذار شد .

دفاع
کل نیروهای مسلح : 23.600 (1991) . به علاوه‌ی 4.000 پلیس شبه نظامی . خدمت سربازی : ندارد .

آموزش
میزان با سوادی : 69% . سنین تحصیل اجباری : آموزش در کلیه‌ی سطوح موجود است ولی اجباری نیست . تعداد دانشگاه : 4 دانشگاه به علاوه‌ی 1 کالج دانشگاهی .

اقتصاد
بیش از 75% نیروی کار در بخش کشاورزی اشتغال دارد . محصولات عمده شامل گندم و ذرت برای مصرف داخلی ، و چای ، قهوه ، الیاف طبیعی ، نیشکر و پنبه برای صادرات است . گاوهای گوشتی به تعداد زیاد پرورش داده می شوند ، و کنیا یکی از معدود کشورهای افریقایی است که صنعت لبنی مهمی دارد . صنعت توریسم منبع مهمی برای درآمد ارز خارجی است
ویرایش و تلخیص:آکاایران